Kot syberyjski

 

Początek i historia rasy

Rasa syberyjska jest rasą powstałą naturalnie, bez ingerencji człowieka, prawdopodobnie był to wiek XVII, choć inne źródła podają nawet XI. Koty syberyjskie żyły w lasach na Syberii, potrafiły przepływać rzeki na pniu drzew (może, dlatego nie boją się wody). Były używane, jako stróże domów, ponieważ swoim mruczeniem potrafią informować, że zbliża się ktoś obcy.

 

W Rosji pomysł dotyczący nadania standardów kotom syberyjskim zrodził się w latach 1987-1988r. podczas moskiewskiej wystawy w Bitce. Działały wtedy dwa kluby leningradzki i moskiewski. Dwa lata później koty syberyjskie już coraz częściej gościły na rosyjskich wystawach, co prawda wtedy jeszcze w klasie nowicjatu.. Pamiętną datą dla hodowców tej rasy jest rok, 1990 kiedy to Radziecka Federacja Felinologiczna oficjalnie zatwierdziła standard syberyjskiej rasy. Przełomowym momentem w hodowli związany jest z upadkiem ZSRR. Dzięki temu po roku 1991 świat zaczął poznawać te cudowne stworzenia. Koty syberyjskie zaczynały rozjeżdżać się po świecie. Powoli zdobywały tytuły na wystawach. W Niemczech w roku1993 kot Gwidon Adidas Logidok wygrał IS. WCF nadał tytuł World Champion w 1994r kotu Dimika Łaskowyj Zwier. TICA uznała te rasę w 1996, a FIFE dwa lata później. Rozpoczęła się dla nich przygoda z królowaniem na wystawach, która trwa do dziś.

 

W Polsce hodowlę tej rasy zapoczątkowała w 1989r. Pani Jolanta Sztykiel właścicielka hodowli Z Baśni*PL. Miała ona piękną kotkę ze szmaragdowymi oczami o imieniu Bajra. Bajra Rołas była pierwszym w Polsce kotem syberyjskim rodowodowym. Dziko żyjące koty syberyjskie w Rosji wciąż można wprowadzać do nowicjatu.

 

Ciężko stwierdzić, kiedy dokładnie w Polsce pojawił się pierwszy kot syberyjski. Mówi się, że miało to związek z powrotem polskich zesłańców z Syberii, którzy wracając do kraju zabierali ze sobą swoich rozmruczanych syberyjskich przyjaciół.

​

 

 

Wygląd

Kot syberyjski ma masywną, łagodnie zaokrągloną głowę, kości policzkowe wysoko osadzone, czoło - lekko zaokrąglone, szerokie, nos - szeroki, brodę cofniętą, uszy średniej wielkości z kosmykami sierści, nachylone ku przodowi; oczy duże lekko owalne, osadzone daleko od siebie; grube łapy z charakterystycznymi frędzelkami znajdującymi się między poduszeczkami; ogon szeroki mocny i puszysty. Sierść gęsta, półdługa, błyszcząca, nieprzemakalna. Gęsta widoczna kryza w porze zimowej, mniej widoczna w lecie. Ciało kota jest silnie umięśnione, muskularne. Umaszczenie w naturalnym ubarwieniu aguti. Kolor płaszcza: czarny, szylkretowy, rudy, złoty, niebieski, kremowy, srebrzysty. Występowanie koloru białego jest dozwolone, jako: białe łapki, van, arlekin, bicolour, biała gwiazda, krawacik, biały brzuszek.

Niedopuszczalne kolory: czekoladowy, cynamonowy, lilowym, płowy oraz umaszczenie typu point.

​

 

Charakter

 

Syberyjczyk towarzyszy swojemu właścicielowi we wszystkich czynnościach, tak jakby nie chciał, aby cokolwiek z naszego życia go ominęło. Potrafi chodzić za swoim właścicielem po całym domu, jest ciekawy, lecz nie nachalny. Bardzo taktowny, wyczuwa nawet najmniejsze zmiany nastroju swojego opiekuna. Syberyjczyki są niezwykle delikatne masywnych rozmiarów. Kotki ważą do ok. 6 kg, a kocury nawet do 9 kg. Są spokojnymi kotami, można z nimi pokonwersować, na pewno odmiaukną jakby chciały Ci pokazać, że rozumieją wszystko, co do nich mówisz. Szybko uczą się, co im wolno, a czego nie. Trzeba tylko stanowczo i zarazem delikatnie im to pokazać. Uwielbiają się bawić. Potrafią aportować, wystarczy rzucić im zmięta kartkę papieru, a one biegną i przynoszą. Nie bez przyczyny znana jest opinia, że koty syberyjskie to koto-psy.

Jest to rasa dużych kotów, ale nie ma przeszkód żeby mieszkały w bloku. Jeżeli będą mieć odpowiednio zorganizowane terytorium. Koty potrzebują miejsca do zabawy, trochę przestrzeni, miejsca do spania i co najważniejsze bezgranicznej miłości swojego właściciela. Wtedy będą szczęśliwe i takie warunki w mieszkaniu będą dla nich odpowiednie. Wszelkiego rodzaju legowiska, kartony i zabawki są przez syberyjczyki mile widziane Dobrze byłoby, jeśli przyszły właściciel zapewni kotu dostęp do świeżego powietrza, na przykład, aby mogły wychodzić na balkon, (który to powinien być zabezpieczony). Koty syberyjskie są spokojnymi olbrzymami, ale potrafią być także wulkanem energii. Syberyjczyki są niezwykle inteligentne i potrafią nawiązać przyjacielskie relacje z człowiekiem, są bardzo oddane. Uwielbiają się wspinać, dlatego prezent w postaci sufitowego drapaka lub półek mocowanych do ściany na pewno zostanie doceniony przez naszego futrzaka, nie mniej niż karton po takowych prezentach

Powinniśmy się uczyć od tych cudownych istot takiego wewnętrznego spokoju, jaki z nich emanuje.

 

 

 

Syberyjczyk, a pory roku

W sezonie jesień/zima zmieniają szatę na zimową. Tak jak my ubieramy kurtki, tak koty ubierają futrzany płaszcz, ich kryza staje się dłuższa, znacznie bardziej wyrazista, a futro bardziej puchate. W tym okresie nie tracą zbytnio futra, chociaż oczywiste jest, że sierść w mieszkaniu będziemy sprzątać cały rok. O tej porze roku wyglądają najpiękniej spośród wszystkich innych ras kotów, wyglądają magicznie jak królewskie koty. Linieją na okres letni. Wtedy syberyjczyki ulegają metamorfozie. Zanika im kryza i choć syberyjczyk wciąż jest piękny, traci na czas letni trochę swojego uroku. Potwierdza to tylko naturalność rasy syberyjskiej powstałej na bazie rdzennej populacji w klimacie syberyjskim.  Trzeba pamiętać, że nawet jak zmienią swą szatę na letnią, to i tak mają dość gęste futro, w końcu to koty syberyjskie, więc dobrze by było zapewnić im latem dostęp do chłodnych pomieszczeń. Aby się nie męczyły w mieszkaniu, dobrym sposobem jest założenie klimatyzacji. O ile krótkowłose koty lubią się godzinami wylegiwać na słoneczku, o tyle syberyjczyki czy inne półdługowłose koty unikają tego. Futro syberyjczyka jest dwuwarstwowe (podszerstek + włos okrywowy).

 

Podszerstek -. Znajduje się pod włosem okrywowym, gęstszy zimą, mniej obfity latem. Zapewnia ochronę termoizolacyjną.

 

Włos okrywowy - nieprzemakalny, grubszy niż podszerstek, twardy, błyszczący.

 

Zmiana okrywy włosowej z letniej na zimową świadczy o tym, że jest ona uzależniona od zmiennych warunków klimatycznych, jakie panują na Syberii.  Kot syberyjski jest rasą całkowicie naturalną, żyjącą przez pokolenia w syberyjskim zmiennym klimacie, i dostosowaną do niego.

 

Syberyjczyk, a alergia

Mówi się, że sierść kota uczula, co nie jest do końca prawdą.

Białko Fel D1 (Feline domesticus allergen number 1), które jest silnym alergenem, występuje u kotów w ślinie, łzach, gruczołach okołoodbytniczych i na skórze. Koty, aby umyć swoje futra, liżą sierść, rozprowadzając w ten sposób białko zawarte w ślinie. Następnie, gdy sierść unosi się w powietrzu my wdychamy ją wraz z powietrzem i dochodzi do uwolnienia mediatorów reakcji alergicznej, zaczynamy kichać, mieć duszności, dostajemy pokrzywki i innych objawów alergii. Najwięcej białka Fel D1 produkują kocury, następnie kotki, a na samym końcu kastraty. Organizm kotów Syberyjskich produkuje mniej białka Fel D1 niż innych ras. Zdarza się, że osoby cierpiące na alergię potrafią swobodnie oddychać w towarzystwie tych kotów nie wykazując w ogóle żadnych objawów reakcji alergicznych.

 

Osoby cierpiące na alergię, które bardzo pragną mieć kota, mogą odwiedzić hodowlę kotów Syberyjskich, ale nie raz ani nie dwa. Kilka razy systematycznie, aby zobaczyć jak zareaguje ich organizm. Niemniej jednak, jak wyżej wspomniałam koty hodowlane mogą wywołać silniejsze reakcje niżeli kastraty. Bardziej miarodajne byłoby odwiedzenie osoby, która posiada kastrata syberyjskiego. Nikt rozsądny i kochający zwierzęta nie ‘wypożyczy’ kota żeby alergik przekonał się czy go kot nie uczula. Warto, więc przed planowanym powiększeniem swojej rodziny o kota syberyjskiego, poobcować z tymi stworzeniami. Poświęcić im trochę czasu, a wówczas może się okaże, że osoba, która zawsze stroniła od kotów, znajdzie swojego najlepszego przyjaciela bez obaw o swoje zdrowie i o późniejszy los swojego wybrańca.

 

​

Literatura

1. KOT Maj 2006, miesięcznik felinologiczny, str. 24 - 31,33

2. KOT Maj2008, miesięcznik felinologiczny, str. 24 - 27,32,33